Ejeme...

Telefondan gelýär seniñ mähirden,
Aladadan dolup duran owazyñ:
"Gyzym, galyñ geýin, üşäýme birden,
Bilip bolmaz güýz gününiñ howasyn!"

Asmana bulutlar üýşüpdir, meger,
Ýagyş ýagyp, giñ köçeler eziler.
Şonda, arman bolup kalbyma siñen,
Duýgulam baş bermän, gider kejime.

Nämedir bir zady küýsärin hem-de
Uzyn asfalt ýoly giderin boýlap.
Asman aglap bolup, ýagyş diñende,
Ötegçi şemallar saçymy oýnar.

Kalbyma müñ dürli hyýal ekerin,
Ellerim kisämde, gözüm asmanda.
Ähli zatdan dilgir bolýan ekeni,
Adam öz-özüne dözüp başlanda.

Telim soraglarym galar jogapsyz,
Soñsuz gussa bilen ot alar içim.
"Şu günler adamlañ kalby sowapdyr,
Üşäýme!" diýsene, mähriban ejem!