Ilki bilen sypaýylyk bilen ýüzüme seretdi-de söze başlady:
Ikimiziň dostluk köprümiz berk guruldy. Men seni öz doganym ýaly görýärin. Sen maňa köp kömek etdiň. Munuň üçin men saňa köp sagbolsun aýtýaryn. Ýöne indi biziň dostlugymyzyň soňy geldi. Meni bagyşla! Ejem meni daýzamyň ogluna durmuşa çykarjak bolýar. Eýýäm biziňkiler toýuň razylygyny berdi. Nesip bolsa indiki aý toýumyz bolar. Menem seni şol toýa çagyrýaryn. Mundan soň ikimiz hiç haçan beýdip gabatlaşmarys! – diýdi-de, öňüme kiçijek hat goýdy. Bu haty meniň öýüňize baramsoň okamagymy haýyş etdi we ýuwaşlyk bilen ýerinden turup gitdi.
Men ol gyzy janym-tenim bilen söýýärdim. Hat-da men onuň bilen durmuş gurmagy hem pikirlenýärdim. Ýöne bu eýýäm giçdi. Her gezekki duşuşygymyzda aýtmak isleýän üç sözümi indi hiç haçan aýdyp bilmerin.
Agşamlyk ýerime geçemde alan haty açyp gördüm. Ol hatda şeýle ýazylgydy: “Bagyşla meni! Seniň meni söýýänligiňi bilýärdim. Sen menden utanýanlygyňy hem bilýärdim. Menem seni söýdüm, menem senden utandym. Men seni söýenim bäri “Men seni söýýärin” diýen üç sözüňe garaşyp gezdim. Maňa tarap ädimleriňi ätmegiňe garaşdym…”

Bu setirler maňa söýgüsini aýtmaga utanýan ýigidiň ýandepderçesinde ýazylandy