"bize seninle aynı fotograf karesinde bile yan yana durulmak yazılmamıs simdi yanımda olmayısına nasıl kızayım."

gece balkonda otururken artık hiçbir şeye ve hiç kimseye inancının kalmadığını fark etmek..

Aslında beni sevmemen mühim değil.
Yemin ederim geçtim bütün bunları. Bana en çok ne dokunuyor biliyor musun? Hayatımda ilk defa birine güvenmişken, birini ilk defa bu kadar çok sevmişken kaybediyorum. Sence bu adil mi? Bence değil, hem de hiç değil…
Şimdi nereye uzansam tutar bir dal bulamadığım bir uçurumun gövdesindeyim. ‘Elimi tut!’ diye bağırıyorum. Duymak istemiyorsun…
Nasip değilmiş mi diyeyim, hayırlısı böyleymiş mi? Ne olur içimdeki yangını hafifletebilecek bir şey söyle bana. Ben bulamıyorum! Avutmuyor beni hiçbir cümle. Ağrım dinmiyor, sızım geçmiyor.. .

Her șeyin güzel olacağına inanmak istiyorum. Yorulsam da bazı yerlerde sendelesem de o yolda yürümek ve o yolu güzelleştirmek için elimden gelen her șeyi yaparken buluyorum kendimi. İnsanın hep gizli bir gücü varmış içinde ortaya çıkınca fark ediyormuşsun.

durup dururken dolan gözlerim, titreyen sesim, başımı öne eğişim, kimseyle konuşmak istemeyişim... bu defa çok sağlam tükendim..

"Sevgisine ve sabredișine güvenip, kırıp döktüğünüz, görmezden geldiğiniz kim varsa bir gün sizden vazgeçecek. Birini hem itip hem de aynı yerde kalmasını bekleyemezsiniz. bu, büyük bir aptallıktır.

yalan söylediğini adım gibi bildiğim halde her seferinde ona inandım. bu güzel bir seviş, kötü bir aldanış..