Sırf sevdiklerin üzülmesin diye sahiplendiğin acılar vardır. Sana anlatamadığım, anlatmadığım şeyler de var anne. Kim bilir, belki de senden öğrendim içimin fırtınaları yüzümdeki gülümsemeyle ve dudağımdaki "iyiyim ben" yalanlarıyla kapatmayı. Kim bilir, belki de sen anlıyorsun gözümdeki acıları. Ama ne senin sormaya dilin gidiyor ne de benim anlatmaya cesaretim var. Oysa uzanıp dizlerine "Yoruldum artık anne!" diyerek ağlamayı ne de çok isterdim. Ama sen beni yine de iyi bil anne. Ne ben artık senin arkana saklanacak kadar küçüğüm, ne de sen beni o yorgun dizlerinde taşıyabilicek kadar güçlü. Sebep olacağım her göz yaşına kurban olurum ben. Sen kendine iyi bak annem. Ben toparlanmanın yolunu bulurum...