Mutluluk bir kez yürümeye karar verdi. Yol düzensizdi, mutluluk tökezledi ve çukura düştü. Mutluluk öylesine yüksek sesle ve zavallı bir şekilde ağladı ki geçen bir adam onu ​​duydu.

- Adamım, lütfen beni dışarı çıkar! - Mutluluğu savundu.

"Buna ne dersin?" Karşılığında ne alacağım? diye sordu yoldan geçen.

“Ne istiyorsun?”

- Büyük bir ev istiyorum, araba ve para istiyorum, ihtiyacını bilmemek için ...

Mutluluk böyle büyük isteklere şaşırdı, ama adam istediği her şeyi aldı. Yepyeni bir arabaya bindi ve yeni eve taşınma partisine gitti. Mutluluk çukurda otururken oturmaya devam etti. Eskisinden daha fazla hıçkırık.

Yine Mutluluk adımlarını duydum ve yine yoldan geçen kişiye döndüm.

- Sevgili dostum, Mutluluğu belada bırakma, beni buradan çıkar.

“Karşılığında ne alacağım?” - ikinci yoldan geçen meraklı.

“Ne istiyorsun?”

- Güzel bir eş istiyorum ama iyi bir iş yeri istiyorum.

Çukurdan çıkmak için ne yapmayacağınız. Yoldan geçen kişi, Mutluluk hakkında istediği ve devam ettiği her şeyi aldı ve hatırlamadı.

Durum kendini tekrarladı. Oturur, ağlar ve üçüncü bir kişinin ona yaklaştığını ve elini tuttuğunu görür.

Mutluluk çıktı ve soruyor:

- Sevgili dostum, ne istediğini sor, her şeyi yerine getireceğim ...

"Hiçbir şeye ihtiyacım yok," diye yanıtladı yabancı.

- Nasıl yapılmaz? İşte tuhaf olan.

O zamandan beri mutluluk hep onunla oldu. İyinin olduğu yerde mutluluk vardır. Uyum çöllerimize verilen lütuftur.