Kerim Gurbannepesow

Ömrümde bir gezek ýalan sözledim

Ömrümde bir gezek ýalan sözledim,
Bagyşla, köşegim, bagyşla meni.
Nädip aldamaýyn, saňa dözmedim.
Durmuşda hemme zat bolýan ekeni.

...Onda ýaşajykdyň. Dil bitip ýaňy,
Zordan ony-muny sorap bilýärdiň.
Biri bir zat diýse, eje-kakaňy
Gygyryp, gapydan aglap gelýärdiň.

Derrewem öýkäňi ýatdan çykaryp,
Boýuma-boýuma bökerdiň ýene.
Oýunjaklaň baryn gapdan çykaryp,
Üýşürip öňüme dökerdiň ýene.

Men-de çagalygmy ýadyma salyp,
Bileje oýnardym oýunjaklarňy.
Kiçijik «möjegi» elime alyp,
Kowalan bolardym «goýunjyklarňy».

Ejeň hem «güjügiň» böwrüne urup,
«Möjegiň» üstüne topuldyrardy.
Biziň bu oýnumyz göwnüňden turup,
Seni jak-jakladyp, köp güldürerdi.

Ümbilmez çagadyň. Bütin dünýäni
Suw-sil alaýsa-da habaryň ýokdy –
Seň bagtyň üstünde turýan gowgany
Saýgarara aklyň ýetişenokdy.

Şonda meýletinlik lybasym geýip,
Wagona münemde Aşgabadymdan,
«Kaka, kaka, nirä gidýärsiň?» diýip,
Gözleriň sykanyň çykmaz ýadymdan.

Seni köşeşdirmäň alajyn tapman,
«Daýyňlara!» diýip, aldapdym şonda.
Gol bulap galaňda gözleriň gyrpman,
Wagondan posalar ýollapdym şonda.

Aşgabatdan gidip Berline çenli,
Ýeňiş bilen gaýdyp geldim sag-aman...
Ne şo güne, ne-de şu güne çenli –
Adam oglun ýeke gezek aldaman,

Aldapdym şo gezek, aldapdym seni.
Bagyşla, köşegim,
Bagyşla meni!

1965