Aramyzda bolan soňky düşünişmezlikden soň, maňa özümi dürsemek biraz kynrak düşdi. Öňküligimiň ýoklugyny hiç kime duýdurmajak bolup, öý işlerine gümra boldum. Ýöne başa barmady. Sen hakdaky pikirlerden ýaňa öz-özümi soraga çekip başladym: «Indi şol hakynda oýlanmaňda başga oýlanara zat ýokmy saňa?! Näme sen şoňa duşmankaň ýaşamadyňmy?!» diýip, beýnime gaharlandym. Ol pessaý seslendi: «Ýaşadym. Ýene-de ýaşaryn. Sebäbi ol bolmanda-da maşgalaň hakdaky aladalar bar ahyry».
Bu jogaby eşidip biraz köşeşdim-de, ýüregime ýüzlendim:
— Onda sen urmagyňy bes etjekmi?!
— Ýok-la, näme üçin?! Onuň senden aýrylyp gideni bilen men urmagymy bes etmerin. Bir-iki gün ynjaryn, emma urmagymy bes etmerin. Men seniň öňüňde goýan maksatlaryň üçin urmagymy dowam ederin.
Birsalym dymyp, özümi dürsedim. Belki, bedenim hereket etmegi inkär edip, el-aýakdan galaryn. Ýok, bedenim o diýen ejiz däl, sen gideniňden soň hereketini goýar ýaly. Ýa sensizlikden ýaňa ýüzümden ýylgyryş ýitäýermikä?! Aý, ýok. Edil ýürekden gülmesemem, ýylgyrmagym-a goýmajagymy bilýän. «Onda seniň gideniň bilen ýitirjek zadym ýok eken-dä» diýip, aýna seretdim. Şol pursat gözlerimiň owasy ýaşdan dolup, ýaňagymdan syrygyp gitdi. Bir zada düşündim. Sen gideňsoň beýnimem işlär, ýüregimem urar, el-aýagymam hereketde bolar. Ýüzümde ýylgyryşymam durar. Ýöne ýekeje zadyň, meniň gözelligimiň syry bolan esasy zadyň, gözlerimde seniň yşkyňdan dörän uçgunjyklaryň ýitjegine welin ymykly göz ýetirdim.

Käbe SARENKO,