Hz. Süleyman' in sarayina kuşluk vakti saf bir adam telaşla girer. Nöbetçilere, hayati bir mesele için Hz. Süleyman'la görüşecegini söyler ve hemen huzura alinir.Hz. Süleyman (a.s) benzi saramiş, korkudan titreyen adami sorar:
-Harola ne var? Neden böyle korku içindesin? Derdin nedir senin? Söyle bana..
Adam telaş içinde:
-Bu sabah karşima Azrail(a.s) çikti. Bana hişimli bakti ve hemen uzaklaşti. Anladim, ki benim canimi almaya kararli..
- Peki ne yapmami istiyorsun?
Adam yalvarir:
- Ey Allahin Peygamberi Süleyman! Ey rüzgar emrine verilmiş olan padişah! Sen bir çok şeye muktedirsin. Kurt, kuş, daĝ, taş senin emrinde.Rüzgarin'a emret de beni buradan ta Hindistan' iletsin. O zaman Azrail belki beni bulamaz. Böyece ben canimi kurtarmiş olurum. Medet senden!
Hz. Süleyman adamin haline acir. Rüzgari çagirir ve:
-Bu adami hemem al.Hindistan'a birak!" emrimi verir. Rüzgar bu... bir eser, bir kükrer. Adami alir ve bir anda Hindistan'a uzak bir adaya götürür.
Öĝleye dogru Hz. Süleyman. divani toplayarak gelenlerle görüşmeye başlar. Bir de ne görsün, Azrail(a.s) toplumun içinde karişmiş, divanda oturmaktadir. Hemen yanina çaĝirir:
-" Ey Azrail! Bugün kuşluk vakti o adama neden hişimli baktin? Neden o zavallayi korkuttun?" der.
Azrail(a.s) cevap verir:
- Ey dünyanin ulu sultani! Ben, o adama öfkeyle hişimli bakmadim.Hayretle bakdim. O yalniş anladi. Vehme kapildi. Onu burada görünce çok şaşirdim. Çünkü Allah bana emretmişti ki:

"Haydi git. Bu akşam o admin canini Hindistan'da al Bende bu adamin yüz kanadi olsa bile bu akşam Hindistan'da olamaz. Bu nasil iştir diye hayretlere düştüm. Işte ona bakişimin sebebi bu idi.