АЗЫМ ХАКЫНДЛ ХЕКАЯ
(Поэма)

By хекаят «Мун бир гиҗеде* барды,
Менем алып шыгра салдым шо зады.
Диййерлер багдатлы ики доганың
Бири Мустапады, бири Сапады.

Аталары өлйәр, етишйэр үнҗи,
Ол мхграс гой мая дыр хазына-генҗи.
Иөне екде суратчымьпн Мустапа,
Сапа болса ады белли тикинчи.

Ики етим сыгмансоң гиң Багдада,
Айралык сакысы узадяр бада.
Ким бай болса, бейлекини тапмалы*
Дййип, бир-бирине берйэрлер вада,

Таңрым бизи өзүн ленаңда гора»
Дийип, ела дүшйөр херси бнр угра.
Кичи доган Чынмачына гидекмиш,
Мустапа-да гиденмищин Балсура.

Мустапа бир бада болса-да гедай,
Соң медет беренмиш ярадан худай.
Бу шэхерде бир гөзеле ейленип,
Соңра гурдуранмьпд овадан бир җай.

Сурат чекип ез сенедин сөенмиш,
Эшиги дүвелип, гарны доянмыш,
Таңрым оңа эчиленмшп бяр овул,
Моллаларам Азым диип ат гоянмыш.

Айлар гвчйәр гидйар, йыллар өтүшйөр,
Азым юваш-юваш есүя етишйар.
Ачяр барып медресәниң ишигин,
Соват аляр, иле-гүне гатьппяр.

Йүрегинден сөйүп ата-энесин,
Санап есйер, Азым йыллаң сенесин.
Вагты гелйвр, өлүп гидйар Муетапа,
Оглы довам здйөр ата сенедин.

Хорланып йөрмәнднр ол етим галып,
Газаныпдыр байлык үстүне байлык.
By шахерде еке бэсдеш тапылман,
Хүнәрине баш эгипдир халайык,

Отуранмыш Азым, ачыкмыш дүкан,
Горсе, гоҗа гелйэр өзүне бакан.
Баш эгйар обр-ларча гейнен мыхмана,
Өз янындан хормат гоюп уллакан.

Гоҗа-да яш йигде беренмиш салам,
Диенмншин; Мыхманы мен бу галаң,
Ягшы йигит, на хүнориң бар сениң,
Гел, гоҗа атаңа айыт бир келам*.

Азым өз янындан чак вде-эде,
Турун, оңа баш згеншшг ене-де.
Диенмишин: «Суратчы мен, вепалы
Өз атaмдан мырас галан сеенеде

Dowamy bar...